Ineens gebeurt het. Je hebt al wat buikpijn en voelt je lichtelijk ongemakkelijk in de groep. Er hangt een soort stilte. En ineens barst de bom. “We hebben hier niks aan. We hebben liever Petra. Jij weet de kern niet te raken.” Jij denkt: “Zie je wel, dat ik het niet kan, ondanks mijn goede voorbereiding val ik toch door de mand.“

Je wilt geen gedoe, je wilt het oplossen, maar je voelt je machteloos, steeds kleiner worden, kunt niet meer helder denken, wilt weg of er komt een waas over je waardoor je dingen zegt waar je later spijt van hebt.

Een deelnemer zit steeds te geeuwen. Je merkt dat je je best gaat doen om deze meneer erbij te betrekken en je voelt je onzekerheid stijgen.

Na afloop ben je moe en en leeg. Je twijfelt of het wel goed ging en of je deelnemers echt tevreden zijn. Je voelt je zelfs wat duizelig en realiseert je dat je vergeten bent iets te eten en te drinken tijdens de training.

Je ziet de ingevulde evaluatieformulieren eraan komen en voelt een knoop in je maag. Je werpt er snel een blik op en ziet ineens een punt van kritiek staan die je raakt. “Zie je wel, het is niet goed genoeg.”